„Marzenie- opowiadanie wakacyjne” Wakacje z Feerią Young!

Wydawnictwo Feeria Young zorganizowało wspaniały konkurs dla blogerów! I to z tej okazji powstało opowiadanie "Marzenie". Więcej informacji znajdziecie na stronie wydarzenia Wakację z Feerią Young!

"Marzenie"

TAK, TAK, TAK! Czekałam na ten dzień całe dziesięć miesięcy i w końcu się doczekałam. Ostatni dzień szkoły i moje marzenia się urzeczywistnią! A marzyć to ja potrafię. Moich myśli nie kontroluje w żaden możliwy sposób, choć nawet gdybym miała na to ochotę, to i tak wolałaby kierować się intuicją i moimi, zapewne ciut wygórowanymi, oczekiwaniami. 

- Spakowana? – Dobiegł mnie silny głos z dołu. Mój dom nie jest duży, ale każdy ma swój kąta, a cudowne poddasze, które w całości zdominowałam, jest moim królestwem.

- Jeszcze pytasz?- Wyszczerzyłam się jak głupia.- Jestem spakowana już od kilku tygodni!

- Taaaa, bo ci uwierzę.- kiedy tylko wdrapał się po stromych schodach, pstryknął mi palcem w nos, czego szczerze nienawidziłam. - Pewnie pakujesz się jakieś…- Udawał, że myśli, po czym uśmiechnął się szczerze i wykrzyknął.- Całe dziesięć minut!

Cóż, nie dyskutowałam, bo co mogę powiedzieć? Całkowicie miał rację. Kiedy wróciłam do domu, wolałam poczytać, niż od razu zabrać się za pakowanie. Wiedziałam, że zakończenie roku w Wodospadach Cienia odbywa się w godzinach wieczornych, więc nie spieszyłam się. Dopiero, kiedy przypomnienie w telefonie mnie wyrwało z czytelniczego transu, zabrałam się do roboty, czyli całe pięć, a nie dziesięć minut temu, ale tego już nie musiałam mówić. Przewróciłam tylko oczami, na co Derek wybuchnął niekontrolowanym i zaraźliwym śmiechem. Wszystkiego się domyślił, cwaniak jeden, pewnie wszystko wyczuł. 

Pogroziłam mu palcem, bo wiedziałam, co robi i szybko zabraliśmy się do pracy. Minuty mijały przybliżając nas do wyczekiwanego wylotu. Jeszcze półtorej godzinki i moje marzenie zacznie się spełniać! Mimo ogarniającej mnie ekscytacji, uwadze nie umknął mi wyraz leku na twarzy Elfa.

- O co chodzi?- Zapytałam wprost.

-O nic.- Zapewnił z powagą. Jest taki dobry i miły, ale kłamać to on nie umie!

- Przecież widzę, że coś nie gra! Czego się boisz? Zawarliśmy pakt.- podkreśliłam bardzo, ale to bardzo dobitnie.- Jedne wakacje, trzy marzenia. To nasza ostatnia szansa przed dorosłością!

- Wiem, tylko….- Zamilkł, jakby się czegoś bał i uciekł wzrokiem.

- Tylko, co?- Czułam coraz większą irytację. Przyjaźnimy się już kilka lat, ostatnio przedstawił mi swoją dziewczynę, którą szczerze polubiłam. Frederika i ja stworzyłyśmy zgrany zespół, na co Derek tylko kręcił głową i zawszę mówił poważnym głosem:

 „Mam już się płaszczyć przed jaśnie panienkami i błagać o łaskę?”.

Kiedy po raz pierwszy o to zapytał, całkowicie nas zaskoczył, więc jak głupie gąski spytałyśmy.

„O co?”

„Łaskę, bym przeżył Wasz bezwzględny i nieobliczalny marsz przez świat”.

Wtedy żartował, ale teraz wyglądał na szczerze zmartwionego. Przysiadłam na brzegu łóżka i postanowiłam załatwić sprawę jak dorosła, czyli uczciwą rozmową. 

- Derek, mów, o co ci chodzi, bo jak nie to…- ugryzłam się w język, bo chyba nie o to chodzi w cywilizowanej rozmowie, moje groźby nie robią na nim żadnego wrażenia, ale  zalatują niedojrzałością.

Westchnął przeciągle, ale uśmiechnął się z prawdziwym uczuciem i zmierzwił mi włosy jak pięciolatce.

- Czasami jesteś…- Zamyślił się jakby szukał odpowiedniego słowa, które wymówił bardzo delikatnie po kilku sekundach.- Szalona.

Zamilkliśmy na kilka minut. On z obawy jak to przyjmę, ja, bo usilnie starałam  pohamować śmiech. Tak jak mówiłam. Znaliśmy się nie od dziś i doskonale mnie opisał. Robię coś, zanim pomyślę i zazwyczaj kończy się to spektakularną porażka, ale czy to mnie powstrzymuję przed realizacją swoich marzeń? Absolutnie nie! Staram się jeszcze mocniej i nie liczę się z konsekwencjami. Jednak jestem świadoma, że Derek wykorzystał swoje kontakty, a właściwie kontakty tego detektywa, który załatwił nam tę fuchę. To dla mnie wielka szansa, a nie chciałabym żeby mój temperament zaszkodził mojemu przyjacielowi.   Tu już nie chodzi tylko o mnie. Odetchnęłam i powiedziałam z pewnością.

- Zależy mi na tym i będę się zachowywać.

Derek tylko zachichotał, czym mnie całkowicie zaskoczył, ale pokiwała głową i oboje w dobrych nastrojach ruszyliśmy na lotnisko. Frederika już tam na nas czekała i w trójkę ruszyliśmy w świat, w pogoń za marzeniami.

Zadanie!

*W 100 % wypełnić swoje marzenie!

*Zrobić to perfekcyjnie.

*Wczuć się w sytuację!

*Czerpać radość z tego, co robię.

*Nawiązać więź z innym człowiekiem.

*Poskromić swoje szaleństwo [ priorytetowo]. 

-Monika słyszysz, co do ciebie mówię?- Spytała poirytowana Frederika.

- Taaa.- Odparłam, ale tak naprawdę byłam już w pełni pogrążona w swoich myślach.

 ***

3 (dłuuugie) dni później.

-Myślisz, że kiedyś będę mógł biegać po tym polu?

Rzadko Adam pytał mnie o takie rzeczy, mimo wszystko każdy raz to i tak za dużo.

-Myślisz, że jak nie będę mógł tutaj biegać, to kiedyś będę mógł się bawić gdzieś indziej?

Kolejne pytanie łamie mi serce. Łatwo jest odpowiadać na pytania. Proste nie stanowią problemu. Nad trudnymi trzeba się zastanowić, lecz co zrobić z takimi, które mogą przynieść tylko ból? Cholera, nienawidzę takich.

Skrzywiłam się słysząc następne pytanie.

- Jezabel.- Rzekł płaczliwym tonem.- Zostań dziś ze mną, jeden wieczór, tak bardzo cię kocham i tęsknię za tobą.- Powiedział niezwykle poważne jak na swoje sześć lat.- Tylko my, razem, będzie tak jak w moich marzeniach.- Spuścił głowę zawstydzony, choć nie miał do tego powodu, to tylko dziecko potrzebujące czułości i bliskości, a ja nie umiałam mu tego dąć.

 Tak bardzo chciałam obdarzyć go ulgą, ale sama nie wiedziałam, co to takiego, więc moją naiwnością było sądzić, że jestem w stanie komuś innemu dać rzecz niemożliwą. Boże, jaka ja jestem zimna. Tyko dzięki temu bezwzględnemu podejściu byłam w stanie przeżyć ostatnie lata. Zrobiłam to, co umiałam najlepiej.

- Adamie, nie bądź beksą, muszę pracować i zarabiać na nas. Nie ma zabawy, nie ma marzeń! Jest tylko świat żądny naszych emocji, więc zrób coś dla mnie.- Zacisnęłam wargi skwaszona moją ostrością.

Mówiłam gwałtownie i niezwykle wzburzenie. Gniew we mnie kipiała, a strach potęgował nieszczere wyznania. Dlaczego pozwolono narodzić się tak czystemu dziecku, z dusza nieskalaną w tym brutalnym świecie? Dlaczego? Pytam kolejny raz! Nikt mi nie odpowie? Dlaczego dzieci są traktowane jak żywność najwyższej klasy? Poddane szczegółowym badaniom i testom, by stwierdzić, który jest czysty. Wiem, że Adam stałby się towarem pożądanym, za którym goniliby najlepsi myśliwi. Zbyt bardzo go kocham, by na to pozwolić i się do tego przyznać. Zrobiłam to, co najlepsze. Nieważne, że to złe, bynajmniej dla mnie.

- Idź do domu, Anna się tobą zajmie i pamiętaj Adamie! Nigdy, przenigdy nie zadawaj tych pytań nikomu, nawet mnie.

-Jesteś moją siostrą Jezabel.

Wykrzywiłam usta w niesmaku.

- I co z tego bracie, każdy jest wrogiem….

***

5 (kształcących) dni później.

-Jezabel, Jezabel, Jezabel!- Krzyczał podekscytowany Adam.- Chodź, Anna cię woła, zdążysz jeszcze zjeść pączki!- Jego policzki były uroczo różane, a oczy się śmiały. Ach, jaki to rzadki widok. Piękny, lecz niebezpieczny, hmmm… Przyznaję, może przesadzam, ale jak nie popaść w przesadę, kiedy ogląda się Ich żer!

Adam dopadł mojej wolnej dłoni, gdyż w drugiej miałam garść rzodkiewek. Spojrzał tylko na zdobycz i zbagatelizował ją. Widocznie Anna dokonało czegoś wyjątkowego. 

- Chodź!- piszczał podekscytowany. Radość w jego oczach jest dla mnie niezwykłym zjawiskiem. Oczy błyszczące, a usta wykrzywione w zniekształconym uśmiechu, gdyż od prawego oka do kącika ust biegła szkarłatna blizna. Niestety nigdy nie zbladła.

- A co to są pączki.- spytałam z entuzjazmem.- Nigdy o czymś takim nie słyszałam.

- hmmmm…… Anna użyła tego słowa, aby opisać te pyszne kule, które upiekła. Wiesz, że ten cały łój z tej świnki, którą znalazłaś w lesie- taaaaa… znalazłam- Anna wytopiła  tłuszcz i zrobiła te cudeńka? Dobrze, że miesiąc temu znalazłaś kryształki cukru, teraz te pączki są pyszne. Anna posypała je, aby były słodsze, mniam. Pospieszmy się, są jeszcze ciepłe. 

Szliśmy przez miasto spokojnie, nikt nie zwracał na nas uwagi. Wszyscy byli głodni, mimo, że dzierżyłam w dłoni świeże rzodkiewki, nikt nie odważył się mnie zaatakować. Zbyt wiele emocji towarzyszących napaści. Oj nie, nikt się nie odważy, tym bardziej, że ja tak łatwo nie oddam zdobyczy. 

- Och, Jezabel, co my zrobimy, kiedy ten łój się skończy i Anna nie będzie miała na czym piec tych pączków? Będziesz musiała dużo polować- powiedział bardzo poważnie.

Zachciało mi się śmiać. Znalazłam świnie? Upolowałam? Och, kto znajduje świnie w przetrzebionym lesie? Na pewno nie ja, ja mogę tylko taką ukraść. Kradzież, jest karana śmiercią. Śmierć głodowa jest cóż, śmiercią. Co zrobić w takim wypadku? Odpowiedź jest prosta. Kraść jak najlepiej się potrafi. Dobrze i po cichu. Chris jest w tym mistrzem i mi pomógł przywłaszczyć sobie tłuściutką świnkę z prywatnej chodowi objętej 24 godzinnym nadzorem. Warto było ryzykować.

- No, dalej Jezabel!- Otrząsnęłam się z zamyślenia i pognałam do chaty za młodszym bratem, niedługo czas iść do pracy, a miałam nadzieję załapać się na te pączki, czymkolwiek by nie były, ufałam Adamowi w tej kwestii. Chłopiec uwielbiał słodkości tworzone przez Annę. Wpadliśmy do domu. Adam dopadł talerza stojącego na stoliku, który był już naprawiany kilkakrotnie. 

- Och, jesteś Skarbeńku, już myślałam, że nie zdążysz zjeść kolacji.- Anna zmierzyła mnie surowym spojrzeniem.- Za mało jesz, jesteś chuda jak patyk.

I znowu to samo. Ta kobieta, choć nie jest z nami spokrewniona, dba o nas lepiej niż niejedna matka. Jest prawdziwym cudem i darem. Czasami się zastanawiam, co byśmy bez niej zrobili. Strach pomyśleć. Miałam niespełna dwanaście lat, kiedy mama zginęła z rąk tych ścierwojadów.

Mieszkaliśmy wtedy w mieście 98. Były to tereny biedne, gdzie brak żywności stanowił największy problem. Tata zginął rok przed nią. Nigdy nie odnaleziono ciała. Mama była zdesperowana. Została czuło-dziwką. Sprzedawała swoje emocje żeby nas wyżywić. Fakt, że Adam jest zwykłym człowiekiem świadczy o tym, że z jej usług korzystali również ludzie i nie zależało im na emocjach, a jej ciele.

Wspominając te czasy, wydaję mi się, że teraz nam lepiej, czasami czuję się z tego powodu źle. Mam wrażenie jakby jej śmierć ułatwiła nam sprawę. Nie miałam wyboru. Musiałam wziąć Adama i udać się do lepszego miasta. Najważniejszym miastem w Europie była Metropolia 100. Dzieliło mnie od niej osiemdziesiąt pięć kilometrów. Głód zrobił swoje, a w szczególności strach. Każda sierota trafiała na farmę Emo. Walki, gwałty i prochy. Tylko to czeka na te dzieci, nie miałam wyboru, musiałam poszukać miejsca gdzie byłoby nam lepiej. Poszłam z marnym baniakiem wody i suszonym mięsem. Mleko było najtrudniej zdobyć, ale się udało. Kiedy dotarłam na miejsce zostałam zaatakowana przez jakiegoś naprutego zboka. Ja dwunastolatka z dwumiesięcznym dzieckiem na ręku, nie miałam szans. Pomoc przyszła nieoczekiwanie, nie od zwykłego człowieka, lecz od modified human. Och, nie nazywamy ich tak, broń Boże, przecież oni są lepsi. Niestety muszę przyznać im racje, są szybsi, silniejsi i lepiej przyswajają wiedze. Niestety potrafią też uśmiercić człowieka kilkuminutowym dotykiem, jeśli tego chcą. Nieznany bohater tego chciał, ale nie zranił nas, lecz tego gnoja. Złapał mnie za ramię i ciągną przez ciemną ulicę, nie patrząc na to, że zadaje mi ból. W ubogiej dzielnicy wepchnął mnie i malutkie dzieciątka do skromnej chaty.

- Kobieto, od dziś oni będą tu mieszkać. Jutro załatwię papiery.- Tylko tyle.

Zrobił jak powiedział. Nikt nie kwestionował naszego pokrewieństwa. Nie wiem jak mu się to udało, tym bardziej, że nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia lat. Ja, Adam i Anna szybko staliśmy się rodziną, a on powrócił dopiero po czterech latach.

-Jezabel, Jezabel, Jezabel!- krzyczał Adam. – No weź tego cholernego pączka!

To wyrwało mnie z ponurych wspomnień.

- Słownictwo mój drogi.- również uniosłam głos, choć było to niezwykle trudne zadanie, gdyż usiłowałam utrzymać powagę. Powiedział to takim słodkim głosikiem, że nie sposób było się opanować.

-Nie wolna tak mówić.- starałam się tłumaczyć, między salwami śmiechu.

- Ale ty tak mówisz.- wydął wargi i splótł dłonie za plecami.

Hmmm… mówiłam już, że mój sześcioletni braciszek jest mistrzem manipulacji? Nie? Pamiętajcie, dzieci zawsze mają swoje sztuczki i zrobią wszystko, aby uniknąć kary.

-Ja jestem duża i mi wolno.- odparłam obronnie.

- Ale brzydkie słowo, to brzydkie słowo, bez względu na to, kto je wypowiada.- no cóż, ma racje.

- Jezabel, jest za piętnaście siódma.- rzekła przytomnie Anna ratując mnie z tej konfrontacji.

- O cholera!-  mam pół godziny by dotrzeć do klubu, złapałam tego osławionego pączka i ruszyłam w stronę drzwi.

- Jezabel!!! Brzydkie słowo!- Adam krzyczał, bardzo z siebie zadowolony,- Dostaniesz kare za … - nie dosłyszałam już, co wrzeszczał mój przebiegły braciszek.

- Dobranoc- udało mi się krzyknąć z ulicy.

 ***

6 dni później. (Kiedy niezwykłe marzenie ukazuję zwykłą prawdę, a człowiek zastanawia się nad priorytetami)

- Jezabel, znów się spóźniłaś. Ile mogę za ciebie wystawiać towar?- W jej głosie nie było złości czy żalu, tylko znużenie.

Berta miała dwadzieścia trzy lat i już od dwóch żyła w rodzinie żywicielskiej. Miała męża człowieka, ten pieprzony pasożyt wykorzystywał ich nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie. Dostrzegłam ciemno fioletowego sińca na jej lewym policzku. Boże, a więc się zaczęło. Tak szybko? Zazwyczaj przez dziesięć do dwudziestu lat, tym mutantom wystarcza zwykła ludzka, zdrowa emocjonalność. 

-Co ten skurwysyn ci zrobił!- starałam się mówić cicho, jednak kilku zaintrygowanych klientów zwróciło się ku nam. Raczej nie należę do spokojnych osób.

Widziałam przerażenie w jej oczach spowodowane moim bezceremonialnym wybuchem. Przełknęła z trudem ślinę i spojrzała mi w oczy odważnie. Nie wiedziałam czy stara się przekonać mnie, czy samą siebie.

-Cicho bądź.- syknęła twardo, lecz z wyczuwalną nutą strachu.- Prosisz się o kłopoty.

- Jak na razie widzę, że to ty je masz.- co innego widzieć obcych ludzi skrzywdzonych przez nich, a co innego swoich przyjaciół. Czy to znaczy, że jestem złym człowiekiem skoro umiem znieść krzywdę obcych? Czasami mnie to przeraża. Najgorsze jest to, że nie boję się o nich, tylko o siebie i Adama. Mój egoizm nie zna granic.

- Daj spokój, to tylko jeden policzek.- zwiesiła głowę, rezygnacja w jej głosie przyprawiała o ból serca. – Tylko tyle mu wystarczyło.- popatrzyła pustym, nieprzytomnym wzrokiem.- Na razie tylko tyle.- odwróciła się szybko i ruszyła w stronę baru.

- Barta- wyszeptałam zmrożona strachem. Wiedziałam, że skoro ten pasożyt już zaznał strachu innej osoby i to w wyniku przemocy, już nigdy nie przestanie. Może być tylko gorzej.

To wszystko mnie przeraża. Ich jest jedna czwarta całej populacji na świecie, a mino to dzierżą władze. Każdy człowiek trzęsie portkami przed nimi. Berta wielokrotnie mi wypominała, że jestem w lepszej sytuacji, że nie wiem jak to jest nie mieć wyboru. Umiem tylko się wściekać, ale jestem taka jak inni. Siedzę cicho i nie wychylam się z tłumu. Nie walczę o wolność, zresztą nikomu już na tym nie zależy, każdy marzy tylko o w miarę łagodnym pasożycie.

- Och, widzę, że księżniczka raczyła zjawić się w pracy. Jeszcze jedno spóźnienie i wylot. Twoje koneksje nie są nieograniczone.

Jak ja go nienawidzę? Tłusty, łysy podstarzały zbereźnik. Choć to i tak łagodne słowo, myślę, że "kutas" idealnie odzwierciedla jego naturę. Zawsze mierzy mnie lubieżnym spojrzeniem. Kiedyś mu powiedziałam, żeby przestał mnie molestować wzrokiem, ale on tylko roześmiał się i powiedział rozbawiony.

- Uważaj dziewuszko na to co mówisz, bo wystarczy jedno niewłaściwe słowo, a ześlą cię na szkolenie czuło-dziwek. 

Uwierzyłam mu, tym bardziej, że do tego przeklętego lokalu, co miesiąc trafiała jakaś nowa dziewczyna, co jest rzadkością, no cóż, klub „0” cieszy się ogromnym powadzeniem. Niestety. Przychodzą tu zarówno ludzie jak i Oni. Był to niezwykle ekskluzywny klub, gdzie dzieciaki szukały swoich opiekunów, licząc na lepsze i spokojniejsze egzemplarze. Powodzenia. 

- Weź te ogłoszenia i powieś na drzwiach wejściowych.

To, co przeczytałam zmroziło mi krew. 

Jutro jest wtorek, czyli dzień moich osiemnastych urodzin. Jakim cudem przeoczyłam urodziny synalka tego snoba? Wiedziałam, że kiedyś to nastąpi. Ostano żywność było coraz trudniej zdobyć, podatki wzrosły a ja skupiłam się na tym tak bardzo, że nie pomyślałam o tak ważnej rzeczy.  Czyżby teraz przyszło mi za to zapłacić?

- Dalej laluniu, rusz ten zgrabny tyłeczek i nie blokuj wejścia.- zasyczał brzydal z kolejki.

Westchnęłam i jak na autopilocie ruszyłam w stronę baru. Klub nie był za wielki, ale miał kilka atrakcji. Z prawej strony tańczyły trzy dziewczyny na rurach. Kilka lawirowało między klientami i zabawiało ich, lecz jeśli ktoś chciał czegoś więcej, musieli udać się na zaplecze do prywatnych kwater. Oczywiście za dodatkową opłatą. Po lewej był mały ring, gdzie kobiety walczyły w stylu MMA. Rotacja zawodniczek była zawrotna. Atrakcja ta cieszyła się jeszcze lepszym wzięciem niż czuło-dziwki. Mężczyźni, na których widok robiło mi się niedobrze, robili zakłady. Nie byli brzydcy, wręcz przeciwnie. Ten ich zachłanny i pożądliwy wzrok działał odpychająco. Niektórym już oczy przybrały odcień czerwieni, co znaczyło, że rozpoczęli żer. Wyszkolony kelner wypatrywał ich i pobierał dodatkowe opłaty.  Gdyby nie płaca, już dawno rzuciłabym to w cholerę. Tak naprawdę byłam zwykłą kelnerką i była ta najmniej płatna praca w tym miejscu. Próbowałam nadzorować dziwki i walki, ale mój długi jęzor nie raz przysporzył mi kłopotów, więc usunęłam się w cień. 

Nagle coś przykuło moją uwagę. Berta szarpała się z kimś w rogu baru. Czułam wzbierający gniew i ruszyłam w tamtą stronę. Przyciskał ją do baru i coś szeptał gorączkowo, ona tylko kiwała głową.

- Berta jesteś potrzebna za barem, klienci się schodzą. – musiałam coś wymyślić, bo przecież nie powiem temu debilowi, żeby się odczepił. Wtedy wyżyłby się na niej, a tego starałam się uniknąć.  

Zmierzył mnie wzrokiem, później Bertę, wyszeptał jej coś do uch i odszedł.

- Dzięki z ratunek.- mówiła z trudem.- Był mi potrzebny.

- O co chodzi, chcesz pogadać?

- Nie!- powiedziała nadzwyczaj twardo i zwyczajnie odeszła.

Nie mam pojęcia, o co chodzi, ale jej reakcja na jego słowa, czymkolwiek były, mnie wystraszyła. Jej twarz była kredowo biała. Nigdy nie wdziałam w jej oczach tyle strachu. Usta, które z natury były wykrzywione w uśmiech, zastygły w grymasie rezygnacji. Najgorsze jest to, że proponowałam jej pomoc, ale gdyby ją przyjęła, co miałabym zrobić? Jeszcze dwa lata temu, ta kobieta była pełna życia. Troskliwa i roześmiana.  Umiała cieszyć się życiem. Nie raz wracałyśmy do domu z butelką wódki pożyczoną z baru. Tańczyłyśmy, żartowaliśmy i zwyczajnie cieszyłyśmy się życiem. Wszystko zmieniło się rok temu, kiedy Berta otrzymała opiekuna. Ostatni błysk radości widziała w dniu jej ślubu. Była taka uradowana, że pozwolono jej związać się z człowiekiem, ale tak naprawdę zarówno ona jak i on, stali się więźniami psychopaty, pijawy.

Bez względu na to, co działo się w naszym życiu, szef nie pozwalał nam się nudzić. Chodził za nami i zwyczajnie uprzykrzał pracę. Zrób to, zrób tamto, lej mniej wódki (hmm… i tak leje mało, bo resztę mam zamiar zabrać do domu) i tak bez końca.  

- Czym mogę służyć.- powiedziałam machinalnie spoglądając w pustą szklankę.

- Randką jutro wieczorem?- powiedział znajomy głos.

Zaśmiałam się szczerze po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru. Chris mój jedyny przyjaciel. Spojrzałam w jego błękitne oczy, zawsze pełne radości. Twarz miał łagodną i szczerą. Włosy krótko przycięte. Lśniły w słońcu i prosiły o dotyk. Nie raz byłam bliska kapitulacji, lecz zawsze pamiętałam, kim on jest.

- Jaz, jesteś tu? Może mi odpowiesz?- musiał mieć dobry dzień, co rzadko się zdarzało.

 

Otrząsnęłam się z szoku i przybrałam równie nonszalancką pozę. Wypięłam pierś, na co Chris o mało co, nie wypluł ledwo podanego piwa. Oparłam łokieć o blat i pochyliłam się niebezpieczne blisko. Z tej odległości jego długie rzęsy były jasne, podkręcone i niechętnie przyznaje, pociągające. Ja również mogę się zabawić w tę grę.

- Jezabel.- wyszeptał niezwykle zadowolony.

- Chris, co ty wyrabiasz? Nie za często tu jesteś? Co cię sprowadza?- Mówiłam piskliwym tonem, co wiem, niezmiernie go bawiło. Nie raz próbowałam już podrywu, lecz jakoś mnie nie ciągnęło do innych mężczyzn i szybko rezygnowałam. Za swoją misję obrałam naukę i zgłębianie tajnik flirtu. Hmmmm... Szybko rezygnowałam z pobierania nauk.

-Ty.

Tak po prostu, bez krztyny wyjaśnień. Tylko on tak potrafi mi działać na nerwach.

- A coś więcej? – Musiałam obsługiwać kilku klientów jednocześnie i latać, co róż na lewą, to na prawą stronę Chrisa, z czego z lekką złością zauważyłam, że jest zadowolony. Mina mu trochę opadła, kiedy spostrzegł moją irytację.

- Za godzinę zamykają klub, mam sprawę. Ważną.- dodał, widząc moją wciąż rosnącą irytację.

Westchnęłam i pojednawczo skinęłam głową. Tak naprawdę byłam bardzo tym zaciekawiona.

- Postaram się pospieszyć, ale wiesz jak jest.-  Mój szef nie pozwala na wcześniejsze wyjścia. 

Gdyby mógł zaprzągłby nas w łańcuchy i zagnał do całodobowej harówki.

*** 

9 dni później. (czyli okiełzanie temperamentu, jest zadaniem ponad siły)

Tak jak podejrzewałam, nim udało mi się czmychnąć prędzej, musiałam jeszcze wytrzeć trzy razy podłogę. Tu zasada, pianym nie podajemy alkoholu, nie obowiązywała. Alkoholu nie podaję się tym, którym skończyły się pieniądze, ci, co jeszcze je mieli, mogli pić do upadłego. Najwidoczniej jeden złamas postanowił właśnie tak zakończyć swój dzień i schlał się do nieprzytomności. Ogólnie mi to nie przeszkadza. Niech chleją ile wlezie, byle dawali napiwki. Dzisiaj jednak jeden wkurwił mnie maksymalnie zarzygując pół podłogi za barem. Hmmm…. Ogólnie dupne zakończenie pracy. 

Szłam szybko, głównie wiedziona ciekawością. Klub nie znajdował się w najlepszej okolicy, dlatego wolałam się stąd wydostać jak najszybciej. Bardzo się ucieszyłam, kiedy przyszedł Kris, wiedziałam, że odstawi mnie pod same drzwi. 

- Hej, co tak długo?- Pisnęłam wystraszona. Szybko się opanowałam i naskoczyłam na niego. 

- Zwariowałeś? O mało co, abyś skończył z kosą w brzuchu. 

Podświadomie wyciągnęłam sztylet ukryty w bucie i już byłam gotowa zamachnąć się, lecz w porę dostrzegłam jasną czuprynę i uspokoiłam się. 

-Dobry refleks.- powiedział z uznaniem.- Ale wolałbym abyś to schowała, za trzy minuty przejdzie tędy patrol.

Posłuchałam potulnie jego sugestii i ruszyliśmy w stronę mojego domu.

- O czym chciałeś pogadać? Ostatnio rzadko przychodzisz do klubu.

Zazgrzytał zębami i westchnął, niemiłosiernie głośnio. Nie przeszliśmy zbyt wiele, zatrzymał się i wepchnął mnie w zaułek prowadzący do sklepu z drogą żywnością i używaną odzieżą.

- Mam już dwadzieścia sześć lat.- mówił napiętym głosem. Wiedziałam, że jest starszy. W końcu wtedy mi pomógł.- Naciskają na mnie.

- W jakiej sprawie?- Chris odwrócił głowę i zapatrzył w ścianę. Zaciskał wargi, a jego jasne brwi utworzyły jedną. Nigdy go takiego nie widziałam. Kiedy tak mu się przyglądałam, jego oczy, co rusz skakały z jednej strony na drygą.

-Chris? – spytałam niepewnie. Nie zareagował. Złapałam go za ramię i potrząsnęłam. – Co się dzieję? Powiedz mi.

Jego policzki pokrył szkarłatny rumieniec. I wtedy to zrozumiałam. Ten odważny, na pozór łagodny mężczyzna, był zakłopotany. Uniosłam zaskoczona brwi.

- Czym się denerwujesz wielkoludzie?- rumieniec nabrał intensywności, co lekko mnie bawiło.- Powiedz mi, co takiego wojownika wprawiło w zakłopotanie?

- Od roku jestem gotowy założyć rodzinę żywicielską.- mówił bardzo wyważonym tonem, jakby na silę chciał zachować spokój. Przełknął ślinę i mówił dalej,  ciut pewniejszym tonem. – Opierałem się i szukałem wymówek.- w tym momencie, spojrzał mi prosto w oczy, odważnie i z coraz to rosnącą pewnością siebie. – Czekałem na ciebie.

Na mnie? Hmm… troszkę mnie zaskoczył. Nawet bardziej, niż troszkę. Bardzo mocno mnie zszokował.

- Na mnie?- powtórzyłam ogłupiała. Jesteśmy przyjaciółmi, ale nigdy nie myślałam, że mogłoby być z tego coś więcej.

- Jesteś piękną dziewczyną. Dbasz o bliskich, jesteś lojalna. Czego mógłbym chcieć więcej. Znamy się już długo i się przyjaźnimy.- mówił jakby tworzył listę moich zalet, a to nie brzmiało zbyt romantycznie.- A poza tym dobrze wiesz, że i ty będziesz musiała znaleźć opiekuna. Będę dla ciebie dobry.

Nie mogłam się z nim nie zgodzić. Osiemdziesiąt procent zmodyfikowanych była okrutna. Czerpali przyjemność i emocje z krzywdzenia innych. Bili i poniżali, a do tego gwałcili. Jeśli pozwalali na małżeństwo ludzko-ludzkie, to czerpali przyjemność z obserwacji ich zbliżeń. Czy tak miało wyglądać moje życie? Nie chciałam tego. Zawsze się obawiałam, że kiedyś taki może czekać mnie los, ale zawsze podejrzewałam, że Chris zaopiekuję się moim bratem. A teraz ona daje mi szanse na życie razem z moją jedyną rodziną, na godne życie. Nie mogłabym wymarzyć sobie lepszego scenariusza. Byłam świadoma, ze jest jednym z nich i coś musi jeść, bo samo powietrze nie wystarczy.

Chris przybliżył się do mnie powoli i dotknął dłonią mojego policzka. Nie przeczę, był piekielnie przystojny, ale kiedy jego usta były coraz bliżej moich, zaczęłam się denerwować. Pierwszy dotyk pył niczym muśnięcie motyla, powiedzmy, ale chłopak zaczął poczynać sobie coraz śmielej. Wsunął mi język do ust, czym mnie kompletnie zaskoczył. Nie tak się umawialiśmy. Chciałam go odepchnąć, ale on miał inne plany.  Przywarł do mnie całym ciałem, jakimś cudem jego dłoń objęła mój pośladek, a we mnie się zagotowało. Czułam, że wszyscy się na nas gapią.

- Hej koleś, opamiętaj się! Tego nie było w planach- wydarł się Derek- jeśli zaraz jej nie puścisz, to ci tak przywalę, że popamiętasz!

Nie wiedziałam czy mam się drzeć, śmiać się, czy zacząć okładać go pięściami. Śmiać mi się chciało, bo mój kochany Derek, to cudowna osoba, która raczej nie rzuca groźbami, tak jak ja. Natomiast wrzeszczeć chciałam, bo Jonatan nie wyglądał na skruszonego. 

- O co wam chodzi, chciałem, żeby pocałunek wypadł autentycznie. A pyzatym Monika na pewno o tym marzyła!

Zdębiałam. Bardzo powoli zmierzyłam go wzrokiem i uniosłam wysoko brwi.

- Że co kurwa? – Wydarłam się, bo narcyzm tego palanta zaczynała mnie zdumiewać.

-Ciii….- Syknął Derek

9 dni, 6 godzin później. ( Jak mokry język rujnuję twoje marzenia)

-Ja… Ja mam być cicho? Widziałeś, co ten idiota zrobił! Pokazałam palcem na Jonatana, (jak pięciolatka)  bo z pewnością nikt nie widział całego zajścia. Taaa, jasne.

- Monika, zamknij się wreszcie- Derek mówił kojącym głosem, na co zmierzyłam go groźnie wzrokiem. Nie cierpiałam, kiedy używał tych całych elfich mocy. No może nie do końca to było prawdą. Potrafiły być przydatne, ale wolałam, by nie testował ich na mnie.

W naszą stronę zmierzał bardzo zły reżyser, który nie lubił pyskatych i przeklinających dziewczyn i ogólnie wyznawał zasadę „Ja mam zawszę rację”!

-Ja pierdolę… -wymsknęło mi się, bo wiedziałam, na co się zanosi.

- Co tu się dzieję? Dlaczego przerwaliście? Och Jon zagrałeś bardzo realnie, doskonale!- zaczął mu słodzić, jakby chłopak był co najmniej bogiem.

Wytrzeszczyłam oczy zdumiona.

- Boże…

- Co Boże, Boże! Wszystko zepsułaś! Po raz kolejny. Mogliśmy skończyć dziś zdjęcia, ale nie.. Ty znowu musiałaś pokazać ten swój cholerny temperamencik!- Darł się, a jego policzki przybrały odcień intensywnej czerwieni. Czy już wspomniałam, że mnie nie lubił?

- Przeklął Pan- zaczynałam zachowywać się jak brat bohaterki, którą grałam, z tym, że on był ode mnie kilka lat młodszy i nawet ja zaczynałam dostrzegać moją porywczość.

- Że co?- Wrzasnął reżyser prawie mnie opluwając.

W głowie już miałam, bardzo nieładną odpowiedź, ale twardy wzrok Dereka szybko zamknął mi buzie, nawet Jonatan wyglądał jakby chciał mnie zakneblować. Cisza się przedłużała, a atmosfera stygła. Facet odetchnął. Wskazał paluchem na drzwi i powiedział już całkiem spokojnie!

- Idźcie porozmawiać i nie chce was tu widzieć, puki się nie dogadacie.

Wszyscy spojrzeliśmy po sobie i jak stado zbłąkanych owiec ruszyliśmy do wyjścia. Tylko Frederika pałała energią i byłam już niemal pewna, że chichoty, które słyszałam, były jej autorstwa. Wcale jej się nie dziwiłam. Derek chyba użył tych swoich sztuczek, bo reżyser nadzwyczaj szybko się uspokoił.

Kiedy byliśmy już w moim pokoju, wszyscy rozsiedli się, a cisza, która zapadła zaczęła mi ciążyć.

-O co ci chodzi, przecież wiem, że na mnie lecisz, widziałem jak na mnie patrzysz.

Patrzyłam na Jonatana jak wypowiada te słowo i z jednej strony byłam zła, ale jego pewność siebie, którą z pewnością podsycają tłumy rozanielonych fanek i obłąkany reżyser, to i tak byłam zdumiona.

- Nie wiedziałam, że jesteś takim narcyzem.

Po raz pierwszy zobaczyłam, jak jego policzki się zaróżowiły i uniosłam wysoko brwi. W tym momencie Derek wybuchnął śmiechem i zaczął klepać mnie po plecach. Śmiał się tak bardzo, że łzy zaczęły mu płynąć po polikach. Nawet Frederika był zbita z tropu.

-To on.- stękał – Moja mała złośnico.- znów się zaśmiał- Leci na ciebie!

Patrzyłam na niego nic nie rozumiejąc, a dziwna cisza ze strony Jonatan nie ułatwiała sprawy. Przeanalizowałam ostatnie dni i muszę przyznać, że Derek mógł mieć racje. Chłopak był dla mnie miły, przynosił kawę, ciasto, poruszał ciekawe tematy, tylko czasami miał takie dziwne odpały. Ta świadomość mile połechtała moje ego. Uśmiechnęłam się jak kot, który upolował tłustą mysz i niemal wymruczałam.

- To prawda Jonatan, że ci się podobam? Na dźwięk mojego głosu chłopaka zatkało, Derek zamknął oczy jakby szykował się na coś strasznego, a Frederika przyglądała się całemu zajściu i wcale się z tym nie kryła.

Chłopak tylko skinął głową i przybrał wojowniczą postawę.

- To dlatego postanowiłeś udusić mnie swoim językiem? Nie byłam na to przygotowana!- postanowiłam go trochę podręczyć, bo tak naprawdę całował obłędnie. – Mogłeś mnie zabrać na randkę.- powiedziałam z wyrzutem.

- Chcesz iść na randkę!- złożył dłonie mocno przejęty.- Oczywiście, że najpierw jest randka, później buziak.- Klepnął się w głowę jakby go właśnie olśniło- hmmm… nie wiedziałem.

Wyszeptał na końcu, a ja uwierzyłam. Pewnie nigdy nie musiał umawiać się na randki, dziewczyny same się na niego rzucały!

- A więc postanowione, idziemy na randkę!

- Idziemy? Nie pamiętam byś mnie gdzieś zapraszał.

Spojrzał na mnie i padł na kolana.

- Wybacz moja nieposkromiona złośnico, czy uczynisz mi ten zaszczyt i będziesz mi towarzyszyła podczas kolacji, bym po wszystkim mógł cię ponownie pocałować? 

Był naprawdę dobrym aktorem. Zachichotałam, bo pomimo jego narcyzmu, to  całkiem fajnym facet i chciałam się z nim umówić. Tym pocałunkiem mnie zaskoczył, chciałam pierwszy raz całować się z chłopakiem, a nie aktorem na planie filmu, dlatego tak zareagowałam. Teraz, kiedy już wiedziałam, że mu się podobam, byłam cholernie podekscytowana. Już wyczekiwałam wieczora.

- Dobrze!

- Wiedziałem, że się zgodzisz.- powiedział pewnie, ale zauważyłam, że odetchnął z ulgą.- A tak w ogóle, to skąd wiedziałeś, że podoba mi się ta ślicznotka?- Zadał pytanie Derek’owi.- Masz jakieś magiczne zdolności?

Ja, Derek i Frederika wymieniliśmy spojrzenia i zaśmialiśmy się lekko.

- Tak- powiedziałam poważnie, czym kompletnie rozbawiłam moich przyjaciół.

-Na plan!- Wrzasnął reżyser, a my w cudownych nastrojach wypełniliśmy jego polecenie, a ja cały czas myślałam o mojej pierwszej randce!

Podsumowanie: 

*W 100 % wypełnić swoje marzenie!
Plan wykonany na 60%, ale jestem zadowolona!

*Zrobić to perfekcyjnie.
 Hmmm…  bardzo się starałam! Wiec, chyba mogę zaliczyć ten punkt!

*Wczuć się w sytuację!
Przed, czy po?
 

*Czerpać radość z tego, co robię.
 Punkt zrealizowany perfekcyjnie!

*Nawiązać więź z innym człowiekiem.
Najlepiej zrealizowany punkt ze wszystkich :)
  

*Poskromić swoje szaleństwo [ priorytetowo]. 

Niewykonalne! 

Więc tak, mój czas na realizację marzenie minął, bynajmniej teraz, bo wspólnie ustaliliśmy, że takie wypady będziemy robić co roku. Serio, to super sprawa. Zawsze chciałam zasmakować aktorstwa i powiem wam, że ten wyjazd wiele mi pokazał. Zacznę od tego, że nie wszystko złoto, co się świeci. Możemy czegoś pragnąć, ale puki tego nie zasmakujemy, nie wiemy ile wymaga to wyrzeczeń. Aktorstwo? To ciągła harówka! Wczucie w role zajmuje masę czasu, a sama gra jest ciężka i pracochłonna. Dopiero efekt końcowy jest satysfakcjonujący. Mi nie było dane go zobaczyć, bo reżyser miała mnie już serdecznie dość. Czy płakałam? Jasne, że nie! Byłam zadowolona, że spróbowałam, za co dziękuję Derek’owi. Pamiętajcie! Warto marzyć, ale tak naprawdę to realizacja swoich pragnień jest cudowna i najbardziej satysfakcjonująca. To hard ducha i wytrwałość mówi wiele o człowieku. A jeśli nam się nie uda? To, co z tego! Ważne, że próbowaliśmy. Niejednokrotnie prawda nie spełni naszych oczekiwań, ale dzięki tym niepowodzeniom życie staję się wartościowe, pełne pięknych przygód i wspomnień. Ja zrozumiałam kilka rzeczy. 

       *Warto marzyć i realizować swoje skrywane fantazje!

       *Należy wyciągać wnioski z porażek!

     *Szanować siebie i ukochane osoby.         

     *Przeklinać w myślach, a nie na głos! 

    Przeżyłam wspaniałą przygodę i poznałam cudownych ludzi, ale zrozumiałam, że to zawód nie dla mnie. Jonatan okazała się wstydliwym pięknisiem, który skrywa się za fasadą narcystycznego faceta, ale jest zupełnie inny. Szybko znaleźliśmy wspólny język, ale sądzę, że po prostu przeciwieństwa się przyciągają! On cichy w życiu codziennym, jak wybuchowa! Zobaczymy, co z tego wyjdzie, ale nie myślę o tym, bo za kilka godzin mamy kolejny samolot. Tym razem mamy  w planach zrealizowanie marzenia Frederiki! Ale to już historia na inny wieczór!

Dziękuję!

Derek i Frederika to jedni z bohaterów serii "Wodospady Cienia". Jeśli nie znacie książek Pani C.C. Hunter, to poniżej znajdziecie recenzję:

Recenzja- Odrodzona

Recenzja- Wieczna

Recenzja- Niewypowiedziana

Recenzja- Wybrana o zmroku

Recenzja- Prawie o północy