"Biegając boso" Amy Harmon - recenzja

Josie Jensen miała 9 lat, kiedy jej życie bezpowrotnie się zmieniło. Śmierć matki i żony zdruzgotała te rodzinę, lecz udało im się ocalić łączącą ich miłość. Od tego momentu dziewczynka coraz bardziej zamyka się w sobie i oddaje muzyce, która koi jej serce. Jako nieśmiała trzynastolatka poznaję Samuela. To niecodzienne spotkanie w autobusie, jest początkiem pięknej przyjaźni. On szuka swojego miejsca w życiu i opowiada Josie o legendach Indian Nawaho, a ona dzieli się wiedzą o znanych kompozytorach. Z pozoru różni ich wiele, ale tak naprawdę łączy wszystko. Mieli być nierozłączni, a jednak po szkole Sam wyjeżdża, a młodziutka Josie musi poradzić sobie z kolejną bolesną stratą. Ich ponowne spotkanie po latach nie wygląda tak jak powinno, czy ich przyjaźń nie przetrwała próby czasu?

Uwielbiam książki Amy Harmon! Autorka niczym wytrawny wirtuoz gra na uczuciach czytelnika, i nie jest to tania zagrywka. Pisarka tworzy niecodzienne powieści, które są wyjątkowe i poruszające. Ta książka nie jest zaskoczeniem, a wręcz potwierdzeniem talentu i dużej emocjonalności Pani Harmon, bo „Biegając boso” to jej najlepsza powieść!

Główna bohaterka mieszka w małym miasteczku, gdzie mieszkańcy to porządni i dobrzy ludzie. Dbają o siebie nawzajem, nie oczekując rewanżu. Kocham taką małomiasteczkową mentalność.  Ta cała otoczka małej mieściny, w której wszyscy się znają, sprawia, że historia Josie jest osnuta niezwykłym klimatem. Często w książkach autorki można spotkać nawiązanie do kościoła i wiary. Daje to cudowne połączenie.

Josie straciła matkę mając dziewięć lat i od tego dnia przejęła część jej obowiązków. Może się wydawać, że to za szybko i zbyt wiele jak dla takiej małej dziewczynki. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że cała rodzina doświadczyła straty i każdy musiał przyjąć pewien ciężar na swoje barki. Josie ma samych braci i to jej przypadły obowiązki domowe, ponieważ ojciec musiał więcej pracować, by utrzymać rodzinę. Dziewczyna dorosła zbyt szybko. Stała się poważną trzynastolatką, która czyta klasykę i kocha grę na pianinie. Cudowna bohaterka, która mogłaby być wzorem dla niejednej nastolatki, bo wydaję się normalną i uroczą dziewczynką. Samuel to przystojny osiemnastolatek, jednak to nie jest kolejny Bad Boy! Mając matkę Indiankę i białego ojca, nie czuję się nigdzie jak w domu.  Szuka swojego miejsca w życiu i to Josie pokazuję mu, że warto walczyć i prosić o pomoc.

Nie jest to typowy romans. Josie jest narratorką i przez sporą część opowiada o swoich młodzieńczy latach. Nie znaczy to wcale, że jest to książka tylko dla młodzieży. Wręcz przeciwnie! Każda kobieta i nastolatka zatraci się  w tej powieści. Josie i Sama dzieli pięć lat i w tak młodym wieku jest to różnica ogromna. Samuel to rozumie i w pełni popieram jego wybory. Podziwiam jego decyzję i dlatego tak bardzo pokochałam tego bohatera. Świetnie wykreowane postaci, którzy swoją historią ujmują czytelnika. Akcja jest nieco leniwa, lecz z pewnością nie jest nudna. Sam opowiada o legendach i uwielbiałam te momenty, które zawsze kończyły się jakimś przesłaniem. Całości dopełnia muzyka!

„Biegając boso” jest piękną i poruszającą powieść. Życie potrafi zaskakiwać i nie zawsze jest piękne. Bohaterowie walczą o siebie, o miłość, o własną przyszłość. Taka z pozoru zwyczajną powieść, a jednak chwyta za serducho. Gorąco polecam! 9/10